معرفی کتاب اسطوره سیزیف اثر آلبر کامو
برخی کتاب ها در طول تاریخ، باعث تغییر جهان شده اند. آین آثار، ادراک ما نسبت به خودمان و دیگران را دگرگون ساخته اند و الهام بخش گفت و گوها، مخالفت ها، جنگ ها و انقلاب های زیادی بوده اند. کتاب اسطوره سیزیف، درست یکی از همین آثار است. داستان کتاب، از اسطوره ی مردی الهام گرفته شده که به فرمان خدایان مجبور است تا ابد، تخته سنگی را از کوهی بالا ببرد و بازگشت دوباره ی آن به دره ی پایین کوه را به تماشا بنشیند. کتاب اسطوره ی سیزیف، با استدلال هایی پرشور و حرارت درباره ی ارزش زندگی در دنیایی خالی از معنی و مفهوم، فلسفه ی قرن بیستم را متحول ساخت و همچنان به عنوان یکی از برترین آثار ادبی و فلسفی تمام دوران ها شناخته می شود.
نشر Barnes & Noble در مورد این اثر می نویسد:
One of the most influential works of the twentieth century.
یکی از تأثیرگذارترین آثار قرن بیستم.
همچنین Crimson نیز می نویسد:
Anyone wishing to better understand Camus’ novels should read this book.
هر کس که می خواهد درک بهتری از رمان های کامو داشته باشد، باید این کتاب را بخواند.
همچنین Reason and Meaning نیز می نویسد:
An interesting attempt at explaining the mentality of an absurdist.
کوششی جذاب برای تشریح طرز تفکر اندیشمندی ابزوردیست.
قسمت هایی از کتاب اسطوره سیزیف:
“تنها یک مسئله فلسفی واقعا جدی وجود دارد و آن هم خودکشی است. تشخیص اینکه زندگی ارزش دارد یا به زحمت زیستنش نمی ارزد در واقع پاسخ صحیح است به مساله اساسی فلسفه. باقی چیزها، مثلا اینکه جهان دارای سه بعد و عقل دارای نه یا دوازده مقوله است مسائل بعدی و دست دوم را تشکیل می دهد. این ها بازی است. نخست باید پاسخ قبلی را داد”.
“تمامی کارهای بزرگ و اندیشه های والا آغازی ریشخندآمیز دارند. آثار بزرگ اغلب در خم یک کوچه، یا هیاهوی یک رستوران زاده می شوند. پوچی نیز به همین گونه پدیدار می گردد. اصالت دنیای پوچ زاده چنین حقارتی است. در پاره ای از موارد پاسخ: «هیچ» می تواند بیانگر طبیعت اندیشه های ریاکارانه ی انسان باشد. و این را مردمان نیک به خوبی می دانند. اما اگر پاسخ صادقانه باشد و بیانگر حالت شگفت انگیز روح که در ان تهی معنی یابد و زنجیر رفتارهای روزمره از هم بگسلد و قلب بیهوده در تکاپوی پیوند حلقه های آن باشد، آن هنگام می توان گفت نخستین نشانه های پوچی آشکار گردیده است”.
“گاه آرایه ها فرو می ریزند. از خواب برخواستن، تراموای سوار شدن، چهار ساعت کار در دفتر یا کارخانه، غذا، خواب، دوشنبه، سه شنبه، چهارشنبه، پنج شنبه، جمعه، شنبه. زندگی همواره می گذرد و تنها یک روز است که «چرا» خود می نمایاند و همه چیز در خستگی آغشته وبه حیرت آغاز می شود”.
به قلم رسول برهانی
